prinsen en prinsessen

Ik heb échte prinsen en prinsessen ontmoet! Prinsen en prinsessen die voor je zingen, met je knuffelen en je zegenen dat je er bent. Wat een schatjes!

Donderdag vloog ik dus naar Curacao, helaas niet zo'n easy flight als ik had gehoopt. Erg druk en met de collega's liep het ook niet zo lekker, dus uitputtingsslag. Maar gelukkig had ik een opsteker verdiend, want om op Curacao te landen moet er eerst een tussenlanding op Sint-Maarten gemaakt worden. Er was een plekje beschikbaar in de cockpit. En wie won dit plekje met haar lievelingsgetal 3? Juist, ik! :-D
De landing is spectaculair, omdat het een enorm korte landingsbaan (2 km) is en je via zee, direct over het strand komt aanvliegen om de kist tegen het asfalt aan te kwakken en dan vol in de remmen te gaan. Soort van... Daar verheugde ik me al op, want Marije houdt van achtbaan-ideeen, maar ondertussen was ik ook aan het genieten van het uitzicht op de Carribean. Wow! Ik ken de Carribean alleen maar van de uitzendingen van de Loveboat, lang geleden, haha!

Goed, na dit heerlijke tussendoortje (de captain vroeg 20 minuten na landing of ik die gelukzalige glimlach eens van mijn gezicht kon halen), had ik voldoende energie om het laatste stukje vliegen er nog even uit te persen. Na aankomst een lekkere caipirinha gedronken, of 2, en toen bedje ingedoken.
De volgende morgen werd ik dus opgehaald door de stichting die ik zou gaan bezoeken. Mensen met het hart op de goede plaats, die hun leven wijden aan het helpen en een band opbouwen met kinderen uit minder gelukkige gezinnen. Moeders voedden de kinderen alleen op, vaders zijn allang weer weg of in de gevangenis, wat inhoudt dat de kinderen na schooltijd (13h in Curacao) op straat gaan zwerven. Niet de juiste omgeving voor hen. Veel werkloosheid, criminaliteit en drugs. Twee keer per week worden een aantal kinderen door dit echtpaar dus opgehaald en mee naar hun huis genomen om ze aandacht te geven, ze normen en waarden te leren en ze gewoon lekker te laten genieten. Ik ging mee.

Dus eenmaal op weg naar hun huis met 3 meisjes en een jongetje op onze achterbank werd het enorm gezellig. De meisjes begonnen te zingen in het papiemento, een liedje wat voor mij was en over mij ging. Ze zongen steeds harder en steeds meer uit volle borst, het enige wat ik kon voorstaan was mijn naam. Zo mooi! Eenmaal uit de auto gestapt pakte één van de meiden gelijk mijn tas en liep er mee weg, de twee anderen kwamen ieder aan een arm van mij hangen. Met vooral prinses Floor-Mary had ik een klik. Wat een mooi kind, met de mooiste glimlach die ik ooit gezien heb! Zo ongelooflijk zielig dat er systematisch thuis tegen haar gezegd wordt dat ze niet mooi is.... Au! De manier waarop ze het mij vertelde was heel bijzonder, daaruit bleek onze klik wel. Zij is het enige kind uit de groep die ook NLs kan spreken, maar het uit schaamte niet durft. Dat vertelde haar NLse nicht uit NL al toen we haar haalden, en ook de gesprekjes in de auto kwamen niet op gang. Ze verstond mij wel, maar reageerde in het papiemento, of hield na één woordje Nls op. Tijdens de middag kwam ze naast me zitten, maakte ik een foto van haar en liet haar de foto zien. Toen vertelde ze ineens, in het Nls, dat er een tante is thuis die steeds tegen haar zegt dat ze niet mooi is... Wat moet je dan op zo'n moment? We hebben geknuffeld en ik heb haar uiteindelijk gezegd dat ik denk dat haar tante blind is.

De middag bestond uit (christelijke) liedjes zingen, bidden en zegenen, knutselen voor moederdag en sport en spel. Het was heerlijk om met de kinderen mee te kunnen knutselen en te knuffelen met prinses Floor-Mary. En ach, het is misschien allemaal iets te christelijk voor mij, maar waar het omgaat is dat de kinderen het naar hun zin hebben. Nou, dat bleek al in de auto op weg er naar toe, het zingen en klappen uit volle borst.

Wat ik erg mooi vond is dat ze ook omgang met elkaar en respect voor elkaar leren. Ze zijn allemaal prinsen en prinsessen. Als ze bij elkaar in de auto stappen, moeten ze elkaar dan ook een handje geven en elkaar groeten met 'dag prinses Floor-Mary'. Ik was trouwens geen prinses, maar tante Marije.

De volgende ochtend, dag van terugvlucht, heb ik nog heel even de rust van de zee opgezocht. Ik was heel vroeg wakker en ben na het ontbijt direct gaan lopen langs het water. Heb er ook heerlijk gezeten in mijn eentje. Niemand om me heen. Genieten van de stilte. De kleuren van de zee voor me. Het blauwe visje wat ik voor me zag in de zee. De vlinder die ik zag vliegen.
Daar was ik echt aan toe!

In de middag ben ik nog heel even met een collegaatje een lokale milkshake in Willemstad wezen halen, heb ik over de bekende pontjesbrug gelopen en heb ik de Handelskade met zijn gekleurde huisjes gezien. Want Marije blijft Marije; ik kan niet luieren en als ik ergens nieuw ben dan word ik onrustig. Er valt teveel voor me te ontdekken, avontuur, ik moet erop uit. Net wat anders dan de overige collega's die als rode kreeften terug het vliegtuig in stapten.

De foto's van de prinsen en prinsessen volgend natuurlijk nog. Maar ze zijn zo mooi, dat ik tegen die tijd via een notificatie wel even een seintje geef dat ze hier te bewonderen zijn.