Klusreis groentje

Al enkele jaren werk ik bij Wings of Support als project-coordinator. Ik heb projecten gedaan in onder andere China en Thailand, Curacao en Uganda. Cuba, Kenia en Zuid-Afrika zijn in de maak. Ook Bushcamp staat op mijn WOS lijstje. Ik ben niet bepaald een WOS groentje dus. De klusreis daarentegen stond nog op mijn verlanglijstje.

Thuis had ik weinig aan voorbereiding gedaan. Ik had weliswaar trouw de ‘ hoe overleef ik de klusreis’ handleiding van de organisatoren uitgeprint en doorgelezen, maar in de projecten waar we gingen klussen had ik me niet verdiept. Ik besloot het allemaal over me heen te laten komen.
De eerste morgen tijdens het ontbijt in ons hotel was het een warm weerzien met WOS collega’s en overige KLM collega’s die een dag voor ons waren aangekomen en al een dag klussen achter de rug hadden. Bepakt en bezakt vertrokken we naar de grote sloppenwijk Khayalitsa, waar we een groot, omheind terrein opreden met mooie, nieuwe gebouwen. Hier vond een korte briefing plaats door de organisatie van Homestead, waar we die dag aan de slag zouden gaan. Er werd ons verteld over de jongens die er wonen (ex straatkinderen), waarom ze er er wonen, wat het doel van Homestead is en welke activiteiten ze ondernemen om preventief te zorgen dat kinderen niet op straat belanden. Verder werd ons verteld dat sommige jongeren agressie moeilijkheden hebben en dat we in zo’n geval vooral niet moeten proberen dit zelf op te lossen, maar dat we dit door de begeleiding moeten laten oplossen. We mochten zeker met ze contact maken, maar liever geen vragen stellen over waar ze wonen of waar ze vandaan komen. Hierna konden we aan de slag.

De klusgroep splitste zich als vanzelf in 3 groepen op; meubelmakers, schilders en tuinierders. Het doel voor die dag was meerdere grote banken maken, de grauwe betonnen omheining te voorzien van een vrolijke laag verf en de stoffige binnenplaats te laten veranderen in een groene grasmat met keurige plantenperken. Ik sloot mij aan bij de tuinierders groep, waar het even zoeken was naar hoe we zouden beginnen en wat precies te doen. De moed zakte me wel even in de schoenen toen ik zag wat voor werk er verzet moest worden. Je hebt flinke verbeeldingskracht nodig om te zien dat zo’n stoffige, harde grond een mooie tuin kan worden. Zelfstandigheid was vereist, werkzaamheden zelf zoeken en aan de slag gaan. Het was zwaar werken in de brandende zon, met de harde wind die het stof alle kanten opblies. We zijn uren bezig geweest met de stenen verwijderen, onkruid trekken en te proberen de harde ondergrond toegankelijk te maken. Met resultaat!
Ondertussen konden we de hitte en droogte zo af en toe ontvluchten om aan de andere kant van het terrein een korte pauze te nemen en even op adem te komen. De meubelmakers waren hier in hoog tempo bezig een mooie bank in elkaar te zetten. Leuk om te zien hoe ver zij al vorderden.
Het verven van de omheining met de harde wind was niet altijd even makkelijk. Verfbakjes werden door de wind moeiteloos opgetild en over iemand anders heengegooid.

Gek genoeg besefte ik me eigenlijk niet waar ik me bevond. De zon scheen, ik was lekker aan het werk, het voelde allemaal heel rustig en peaceful. Totdat ik van achter de omheining een sirene hoorde en me plotseling besefte dat ik me in de grootste township van Kaapstad bevond.
Ik realiseerde me dat als deze plek me zoveel rust gaf, dat ik hoopte dat dat hetzelfde effect had op de jongens die hier woonden.
Na de lunch konden we aan de slag met de grasmat leggen en daarbij werden we geholpen door Alex, een jongen die in Homestead woont. Meerdere jongens waren uit school gekomen en hielpen graag mee bij de banken bouwen, het schilderen, of grasmatten op kruiwagens leggen en naar ons toe brengen. Er werd hard gewerkt door ze. Alex was bij ons ‘ the man’, we hadden hem overal nodig om de grond vochtig te maken en de grasmatten water te geven. Overal werd hij geroepen om water te sproeien. Hij zei niets, maar deed rustig wat er van hem gevraagd werd, zonder gek van ons te worden met onze ‘ Alex we need you here, Alex water over here please’. Alex had een belangrijke taak. En hij kreeg er plezier in, want zachtjes begon hij te zingen. Later hoorde ik van een begeleider dat Alex die morgen nog een enorme woedeaanval had gehad en dat ze niet hadden verwacht dat hij mee zou willen werken. Ik hoop dat hij die middag het gevoel heeft gehad dat hij belangrijk was voor ons.

Na een dag hard werken was het resultaat verbluffend! Er stonden drie grote, houten banken, een groot deel van de omheining was veranderd in een kleurig geheel en het stof had plaats gemaakt voor een groene grasmat met hier en daar al planten in de perken.
Erg moe, maar zeer voldaan plofte ik in de bus terug op weg naar ons hotel waar ik 50 tinten bruin van me af kon spoelen.

Ik kan iedereen de klusreis aanraden. Het is intensief, maar ik heb zelden ’s avonds zo’n voldaan gezicht in de spiegel gezien. Het geeft je besef van hoe goed wij het thuis hebben. Om dit te mogen delen met een grote groep collega’s is heel bijzonder.
Kluservaring is niet nodig; ik begon als klusreis groentje, maar kwam met groene vingers thuis!