vluchtverhalen

Gisterenavond besefte ik me dat ik eigenlijk altijd praat/schrijf over de bestemmingen waar ik met KLM kom en wat ik er allemaal beleef. Soms ook schrijf ik wat over mijn belevenissen thuis in Haarlem, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit heb geschreven over mijn tijd daar tussenin. De tijd tussen thuis en bestemming, of tussen bestemming en thuis; vluchtverhalen.

Afgelopen week had ik voor mijn doen geen bijzondere werkweek. Veel dagen gewoon op en neer vliegen, waarmee bedoeld wordt dat je 's ochtends van huis vertrekt en 's avonds na een dag werken weer thuis komt, om de volgende dag hetzelfde te gaan doen. Ja, het lijkt veel op een standaard kantoorbaan die velen van jullie hebben... Voor mij te saai, te veel van hetzelfde. Maar terugkijkend op afgelopen week heb ik, ondanks de saaie dagen, een aantal hele leuke ontmoetingen aan boord gehad met passagiers en ook echt de tijd gehad om met hen te praten.

Wat dat betreft is vliegen een heel sociale baan, je kletst wat af. Met collega's die je moet leren kennen, maar ook met passagiers die je graag wat meer wilt geven dan alleen het standaard 'what would you like to drink'? En ook al is kletsen een grote hobby van me, neem van mij aan dat dit erg vermoeiend is in mijn beroep. Altijd maar weer nieuwe mensen om je heen. Ik merk dat ik meer en meer behoefte krijg aan stilte om me heen.

Afgelopen week had ik dus een aantal bijzondere gesprekken aan boord. Het lijkt me leuk het daar eens over te hebben in deze blog.

Deze week heb ik 2x een soortgelijk gesprek gevoerd met een oudere persoon van het andere geslacht. Beiden vaders van dochters, tienerdochters wel te verstaan. Een meneer stond gisteren bij ons in de galley en vertelde over zijn band met zijn dochter. Dat ondanks zijn drukke baan en het vele reizen wat hij doet hij zo'n goede band heeft met haar. Als voorbeeld gaf hij dat zijn dochter hem had gebeld met de vraag of zij voor het eerst bij haar vriendje mocht blijven slapen. Boeiend om te horen hoe deze vader daar mee omging en hoe wijs zijn antwoord was. Precies hetzelfde antwoord als wat ik deze week van een collega van mij hoorde. Schattig hoe deze vaders hier mee om gaan en mooi hoe open deze passagier hierin naar mij was.

Gisteren hadden we ook een nederlandse dame van de ambassade in Kiev aan boord. Zij vertelde ons wat meer over de cultuur van de Ukrainers/Russen. Het beeld wat wordt geschetst in de media klopt; jonge meiden die dit land verlaten voor een rijke, vaak veel oudere man, want leeftijd maakt niet uit, als er maar een goede toekomst voor hen is weggelegd. Wat ik me nooit beseft heb is wat voor invloed dit heeft op de demografie van een land. Dat bedacht ik me gisteren pas. Ukraine kampt dus met een enorm mannenoverschot, er zijn nauwelijks nog vrouwen beschikbaar. Ik ben benieuwd hoe zich dat ontwikkelt en hoe zo'n land demografisch, maar ook economisch er over bijvoorbeeld 10-15 jaar aan toe is....

Daarnaast hadden we deze week ook een dopingarts van een bekende internationale voetbalbond aan boord. Buiten de luchthaven, waar wij stonden te wachten op ons vervoer, raakte ik aan de praat met hem. Het resulteerde in het bezichtigen van zijn reisjournaal. Deze man reist de hele wereld rond, maar slaat alle reizen op in zijn boekje. Per pagina een reis; de bestemming, de luchtvaartmaatschappij, een stempel van het hotel, een toegangskaartje van de betreffende wedstrijd waar hij controleert, een foto of handtekening van de sporter. Elke pagina heeft hij mij laten zien, geweldig! Er was zelfs een pagina gewijd aan een hotel op schiphol airport waar hij een nachtje had verbleven om zijn vrouw van een vlucht op te halen. Heel aandoenlijk!

Ook een engelse familie aan boord, wat ging vliegen naar New York en wat zulke goede verhalen over de service aan boord van KLM had gehoord. Ze waren dus heel benieuwd naar ons.... Heel fijn om te horen dat ze tegen mij zei dat door mijn interesse en gesprek voor haar het begin van de reis al niet meer stuk kan. En omdat ik haar wat heb uitgelegd over het verschil tussen wit en bruin brood (they loooooooved the brown one...) gaat ze nu in Alicante, haar woonplaats, bij nederlandse of duitse winkels op zoek naar bruin brood. Hoe leuk is dat?

En zo krijg ik vaker mooie verhalen te horen. Niet elke vlucht, niet elke week, niet altijd van een passagier, maar soms ook van een collega. Er zitten mooie mensen tussen!