Rising sun

Inmiddels weer terug van een onvergetelijke Japan ervaring.
Deze keer kan mijn werkreis amper werken genoemd worden. Natuurlijk, werkend heen en werkend terug, maar tussendoor zoveel gedaan en zo bijzondere ervaringen!

Om maar te beginnen, ook deze keer vloog ik niet alleen, maar met een vriendin uit Haarlem. De reis niet samen aangevraagd, maar per toeval wel dezelfde reis aangevraagd én goed uitgepakt. Beiden kenden we Tokyo stad niet, dus met zijn 2en op stap de stad in en een overnachting geregeld in een capsule hotel, ladies only. Capsules zijn geen kamers die je boekt, maar gewoon een capsule waar precies je matras in ligt, soms met de luxe van een tv, meer niet. Het is je enige privacy ruimte, de rest (sanitair) is openbare ruimte. Volgens mij komen capsules alleen in Japan voor, dus ik wilde het graag eens meemaken.

Maar dan, dan heb je deze overnachting dus via de receptie van je crewhotel geregeld, maar moet je dus in Tokyo gaan zoeken waar het is. Geen straatnaam, geen huisnummer, alleen een wijk. We kregen een soort van cryptische code mee Shinjuku (wijk) 3 - 32 - 5. Eh, dat is het adres? Yep! Wonder boven wonder bleken we hier verrassend goed in te zijn en binnen no time hadden we ons capsule hotel gevonden. Per toeval liepen we buiten Shinjuku station tegen een kleine plattegrond aan waar de wijk in nummers opgedeeld bleek te zijn. Hier een foto van gemaakt en toen was het appeltje - eitje. Mazzel dat we hier tegen aan liepen, want zonder was het een onmogelijke opgave geworden.
In het capsule hotel stapten we een roze wereld in. Dames in roze dusters (kregen we zelf ook mee), roze handdoeken, roze wc, roze slofjes, roze telefoon. Definitely ladies only! Met wat handen en voeten konden we aardig communiceren dus waren we zo ingecheckt. Bagage in de lockers en toen de stad in.

Stop 1 was de beroemde Shibuya crossing. Het drukste kruispunt van Tokyo. Ongelooflijk hoeveel mensen hier per keer oversteken en dan waren we er nog geen eens tijdens spitsuur. Waar halen ze per groen stoplicht die mensen vandaan?
Hierna in de buurt wat rondgelopen op zoek naar een eettent die we zouden snappen en waar eten op de kaart zou staan die ik zou aandurven (nee, voor mij geen kippenekjes, kippeteentjes, kippevoetjes meer sinds Osaka jaren geleden). Dat had nogal wat voeten in aarde. Ondanks dat Shibuya heel westers overkomt (Kalverstraat achtig) vonden we alleen of burgertenten of restaurantjes die dicht waren. Uiteindelijk een verschrikkelijk schraal stikkend restaurant (?) ingelopen, waar tafeltjes gemaakt waren van bierkratten. Echt een topper, dat voelden we zo al aan. Oh ja, je mocht er roken ook. Mmm. Het gaf allemaal niet veel vertrouwen, maar het eten bleek verrukkelijk! Haha, hoe je je kan laten verrassen.

Daarna in de benauwde hitte van Tokyo stad de wijk Shibuya uitgelopen op weg naar wijk Harajuku. Harajuku staat bekend om zijn bizar uitgedoste meisjes. Een heel specifieke mode. Helaas niemand heel bizar tegengekomen op straat, maar wel een leuke wijk om door heen te lopen. Zelfs een Champs elysees. Door de hoofdweg te verlaten kwamen we in een sfeervolle wirwar van kleine straatjes uit met leuke boetiekjes, kleine winkeltjes en een leuk terrasje. Het tegenovergestelde van de tot nu toe in mijn ogen niet heel aantrekkelijke stad, met al zijn losstaande appartementsgebouwen, elk een andere stijl, niets geen eenheid, niets authentieks, niets geen sfeer.
Ondertussen had de jetlag ons ingehaald en besloten we op zoek te gaan naar een terras waar we de tijd konden doden tot het tijd was om onze capsule in te kruipen. Geen terras te vinden, bleek dat het terrasje in Harajuku dus heel bijzonder was...
Uiteindelijk zijn we in de wijk Roppongi uitgekomen, een wijk die 's avonds tot leven komt. Hier ook geen terras meer gevonden, maar wel een bijzonder klein eettentje, waar we onze benen buiten boord konden gooien en we in de raamopening zaten. Toch een soort van buiten.
De juiste uitgang op Shinjuku station bleek later nog een probleem te zijn. Mopperend van vermoeidheid en zere voeten hebben we wat extra kilometers afgelegd voordat we via Shinjuku centrum (gay buurt en druk nachtleven) ons capsulehotel bereikten. Later las ik dat Shinjuku het drukste en grootste station van Japan is, wat ik later in de week helaas kon bevestigen.
Kopje thee en douche nemen en dan de capsule induiken, dat was het plan. Eénmaal bij de douche aangekomen, werd openbare ruimte wel heel openbaar genomen. Geen aparte douches, maar alle douches in één ruimte... Tsja. Who cares, ladies only. En ondertussen konden we een beetje spieken naar de japanse dames (vol verrassingen, haha).
De capsule was een leuke ervaring, maar oordopjes noodzakelijk! Het voeteneinde is open, dus je hoort iedereen in en uit kruipen, plastic zakjes de hele nacht door ritselen. Ik had oordoppen, dus goede nachtrust gehad, vriendin niet en kwam niet verder dan één uur slaap. Dag 2 Tokyo hebben we het programma dan ook gecanceld want met zo weinig slaap in 2 dagen, een jetlag, een temperatuur van 30+ en de vochtigheid buiten, was het erg zwaar om door te gaan. Lekker op ons gemakje ergens ontbeten, daarna koffietje gedronken, alles in de koelte van de ondergrondse.

De volgende dag vloog vriendinnetje naar huis en stond mijn beklimming van Mount Fuji op het programma. Mount Fuji is de hoogste berg/vulkaan van Japan en wordt door Japanners gezien als heilig. Voor veel Japanners is het dan ook een must om ééns in hun leven zonsopgang vanaf Mount Fuji te bewonderen.
Bepakt en bezakt vertrok ik opnieuw richting Tokyo stad om via Shinjuku station naar Mount Fuji af te reizen. Rond spitsuur kwam ik aan op Shinjuku station en werd het voor mij onmogelijk om in 3 kwartier het busstation te vinden waar ik moest zijn. In de drukte van de spits, 30 graden+ en bezakt & bepakt heb ik 3 kwartier wanhopig rond gerend van uitgang naar uitgang en niets gevonden, niet op tijd in ieder geval....
Paars aangelopen en nat van het zweet kwam ik uiteindelijk 5 minuten te laat het kantoortje in. Of er plek was op de volgende (en tevens laatste) bus die avond. "Nee", was het antwoord. Uitverkocht. Nee! Kon niet! Ik kon toch niet terug naar Narita en terug naar huis, zonder de berg beklommen te hebben. Mijn hele kofferinhoud was afgestemd op de te beklimmen berg, de voorbereiding thuis, de speciaal aangeschafte spullen. Wachtlijst passagier werd ik. Anderhalf uur in spanning wachten en uiteindelijk kon ik toch mee! Nog steeds uitgeput van de zware inspanning van 3 kwartier in die hitte rondrennen en mensen ontwijken, zat ik toch maar mooi in de bus richting Mount Fuji. Karma.

Zo rond 22h30 begon ik de lange klim naar boven, vanaf het 5e station, op 2300m hoogte, door het pikkedonker. Lamp op mijn hoofd en gaan. Het heeft me ruim 6,5 uur geduurd om de top te halen van Mount Fuji, op 3800m hoogte. Geen bloed, maar wel zweet en tranen. Wat een helle tocht! Op handen en voeten klauterend over rotsen, dan weer over losse lavasteentjes zonder grip, ijle lucht. Pijn in mijn lijf en stemmen in mijn hoofd die het er niet meer eens waren.
150m onder de top heb ik zonsopgang met vele Japanners vanaf de berg gezien. Het moment waar je de hele nacht voor klimt. Bijzonder omte ervaren dat de contouren van de berg langzaam duidelijk worden, na een hele nacht klimmen in het pikkedonker en geen idee te hebben hoe je omgeving eruit ziet. Eénmaal op de top, een uur na zonsopgang, begon de lange tocht naar beneden, ook niet gemakkelijk. En daar had ik niet opgerekend. Een kleine 3 uur over hele steile paden naar beneden die bestaan uit losse lava steentjes. Elke stap geconcentreerd blijven want onderuit glijden gebeurt in een split second. En de zon? Die brandt hard en zwaar. Geen zuchtje wind, geen schaduw op de kale vulkaan.
De pas er hoog in, geen tijd voor rust of bijkomen, want er moest een bus gehaald worden. Geen moment te verliezen, want opnieuw een bus missen....

Na 30 uur wakker geweest te zijn, de Mount Fuji beklommen te hebben, koffer terug ingepakt te hebben, kon het licht op de hotelkamer uit. Licht uit, ogen dicht, 14 uur geslapen totdat de wekker ging om op te staan voor een terugvlucht.

Mount Fuji, almighty Mount Fuji. Ik snap waarom Japanners hem ééns in hun leven willen beklimmen.... Een tweede keer is uitgesloten.