ratatouille

Eh... waar zal ik eens beginnen? Misschien maar met de mededeling dat ik op dit moment ruim 34 uur wakker ben, de gevolgen hiervan zowel lichamelijk als geestelijk overduidelijk ondervind en dat ik daardoor vrees dat dit een soort van ratatouille verhaal gaat worden? Ja, lijkt me goed plan. Nou ja, zoals gezegd, ik ben dus 34 uur wakker, niet omdat ik mezelf wil testen en wil zien hoe lang ik het kan volhouden, maar omdat ik vanochtend van een vlucht uit Doha (Qatar) ben teruggekomen en stoer de hele dag aan het doortrekken ben (zoals dat heet) omdat ik zo nodig naar mijn kapper in Dordrecht moest... Over dwaze plannen gesproken! Maar ja, dat besefte ik pas weer eens vanochtend toen ik op de trein stond te wachten richting Dordrecht. Nog zo'n dwaas plan: ik ging naar de kapper om geknipt te worden, pony moest overduidelijk ingekort worden, maar kon dit plotseling deze week op mijn werk free-of-charge laten doen. Eigenlijk was heel de kappersbeurt dus overbodig. Maar omdat de afspraak toch stond en omdat het me leuk leek om weer eens aan mijn haar gefrunnikt te worden, bedacht ik me om er weer eens een paar blonde streepjes doorheen te gooien en dus alsnog naar de overbodige kappersbeurt te gaan. Resultaat: ik zit nu als brunette dit verhaal te typen.... Dwaas plan om met slaapgebrek naar een kapper te gaan ;-)

Qatar dus... Als ik dit verhaal met vlaggetjes Qatar typ, moet er natuurlijk zeker iets over mijn reis in naar voren komen. Qatar komt op mij over als tot nu de overige Midden-Oosten bestemmingen die ik heb bezocht (welke er overigens maar 1 is, maar deze - Bahrain - al wel in het kwadraat heb gezien). Eén grote zandbak waarin de ene grote toren na de andere wordt gebouwd. Zo ook Doha, de stad waar wij verbleven. Vanaf ons privestrandje (picture me, al zwemmend in de Perzische Golf) keken we uit over deze torenflats waarbij de één nog meer kranen om zich heen had staan dan de andere. Eén grote bouwput dus. Het hotel was overigens prachtig, de kamer nog mooier, de badkamer nog luxer en bij het eten heb ik mijn vingers afgelikt.

Eten wordt steeds belangrijker in mijn leven. Weet niet wat ik daar eigenlijk van moet vinden.... Vorige week nog wilde ik in Milaan écht italiaans eten (gelukt!) met waanzinnig lekker italiaans ijsje toe (ook al was het rond het vriespunt buiten), in Stavanger ging ik voor de noorse zalm en 2 avonden later in Lissabon wilde ik typisch portugees eten. Wat een feestweek! In Qatar heb ik heel lokaal sushi gegeten, vis in pesto saus en afgerond met een franse kaasplank, haha! Ook de Tiger King Prawns waren niet te versmaden....
Maar mijn zuurkoolstamppot van vanavond was ook niet misselijk hoor!

Ik dwaal af...
Schreef ik de vorige keer nog over mijn highschool memories avond met 4 andere meiden van de middelbare school, sindsdoen kom ik alleen maar oude bekenden tegen. 3 in 1 week tijd (waarvan ik 4 dagen heb gevlogen!)... Erg leuk! Heb me wel afgevraagd waar dit ineens allemaal vandaan komt. Een week vol super leuke ontmoetingen dus en hier en daar uitwisselen van gegevens voor een vervolgafspraak.

Verder was het de week van mijn konijn Tommy en het moment dat ik dacht dat hij de geest had gegeven. De avond voor mijn zogenaamde recurrent Flight Safety (opnieuw examen van de stof die ik eerder tijdens mijn training heb gehad) belde mijn moeder met de mededeling: 'ik bel even over Tommy'. Nou, het eerste waar ik aan dacht: vanavond is niet het moment om mij te vertellen dat mijn konijn er niet meer is'. In plaats van dit te zeggen luisterde ik braaf naar het slechte nieuws, welke uiteindelijk goed afgelopen is voor hem. Nou ja, goed, hij mist zijn 2 voortanden en oogt nu als een echt bejaard konijn (bijna 10 jaar). Hij had zich op de een of andere manier klem gebeten in de tralies van zijn kooi en zich daarna geprobeerd los te trekken. Wat resulteerde in 2 los zittende tanden die uiteindelijk getrokken moesten worden bij de dierenarts, heel wat bange uurtjes later. In plaats van lekker knabbelen aan een wortel krijgt hij nu Olvarit wortel toegediend. Bijna net zo lekker....

En dan had ik afgelopen week ook nog spaans Sinterklaas. Eigenlijk zou dit niet vreemd moeten zijn, want Sinterklaas komt immers uit Spanje. Mijn spaanse huisgenote wees me trouwens op het feit hoe het mogelijk is dat Sinterklaas met zijn boot uit Madrid komt? Tsja, nooit over nagedacht, zolang de kadootjes maar binnen kwamen.... In ieder geval, deze week zijn de ouders van mijn spaanse huisgenote op bezoek, waarbij er voor Marije en mij een spaanse tapas avond werd georganiseerd (wéér lekker eten). Lekker gesmuld en op zijn spaans gegeten (met je vork een beetje prikken in alle bordjes voor je en je brood stuk scheuren), met als toetje kadootjes van de Sint uit Barcelona (waar haar ouders vandaan komen). Leuke verrassing voor Marije en mij. Wat zij echter niet wisten was dat Marije en ik het plan hadden gevat om hen die avond de schoen te laten zetten. De volgende ochtend vroeg sloop ik door het huis om de kadootjes in de juiste schoen te leggen, wat nog niet zo makkelijk was. Er stonden 2 pumps... En welke was nu van Alba en welke van haar moeder? Ik heb uiteindelijk maar beredeneerd dat de smalle voet van Alba zou zijn en de brede van haar moeder, wat natuurlijk nergens op sloeg, maar ach, je moet wat!

Over je moet wat gesproken, 't is misschien maar beter dat ik een einde brei aan dit volstrekt oninteressante, doorspekt met nutteloze details, verhaal. Mijn vermoeidheid maakt me vervelend, waardoor ik jullie een heerlijke ratatouille heb voorgeschoteld van alle drukte van afgelopen week (gaat het toch weer over eten....).

Foto's volgen uiteraard van Qatar!
Welterusten.... (voor diegene die dit verhaal tot het einde hebben weten vol te maken... chapeau!) :-D