Een werkdag uit het leven van....

Afgelopen week kwam Madelon voor een bezoek naar Haarlem. Supergezellig! Veel bijkletsen en herinneringen ophalen aan Fuerteventura. Lekker gegeten, wijntje gedronken en gezellig in één bed geslapen ;-) De volgende dag wilde Madelon via Schiphol terug naar huis (Vlissingen) reizen, dus ik besloot met haar mee te gaan. Zo kwam het dat ik op mijn vrije dag vliegtuigen stond te spotten vanaf het panoramaterras.
Die gezellige middag op Schiphol bracht me op het idee voor de volgende weblog update, een beschrijving van hoe een werkdag van mij er nu eigenlijk precies uitziet,met name voordat de vlucht vertrekt. Welkom in de werkwereld van Marije :-)

Afgelopen zaterdagmorgen om 11h kwam ik op Schiphol aan, om mij aan te melden voor een vlucht naar Lagos, Nigeria. Naast Schiphol Plaza staat ons zogenaamde 'kantoor', het BMC genaamd (afkorting voor bemanningencentrum). Hier vindt alle voorbereiding plaats, voordat we met de cabinecrew naar onze gate lopen. Bij binnenkomst in het BMC moet je je eerst aanmelden voor de vlucht, waarbij je oa je paspoort laat scannen. Hierna breng ik mijn koffer weg, we hebben een aparte kofferruimte waar vandaan al onze koffers naar de juiste vlucht worden gebracht, maar waar we na aankomst in Amsterdam ook onze eigen koffers weer ophalen. Hierna altijd even checken of ik belangrijke post heb in mijn postvak (salarisstrook = erg belangrijk, of belangrijke informatie over service wijzigingen aan boord, vliegveiligheid, etc). Dan nog even zakgeld pinnen in een speciale geldautomaat met een speciaal pinpasje en dan ben ik klaar om een verdieping naar boven te gaan, de blauwe wereld in.... Hier kom je in een grote ruimte, vol met pc's voor zakelijk gebruik voor ons, lekkere banken om op te relaxen en hier ontmoet ik ook mijn purser voor de vlucht. Vaak drink ik nog even een bakje thee, lees mijn post door, eet nog wat, print mijn werkrooster uit en relax wat voordat ik naar de briefing kamer vertrek, waar ik de rest van de cabinecrew ontmoet. Een briefing wordt voor vrijwel elke vlucht vanaf Amsterdam gehouden, waarin alle relevante vluchtinformatie wordt besproken (vliegtijd, aantal passagiers, bijzonderheden), maar ook wordt er aandacht besteed aan vluchtveiligheid. Door middel van vragen te stellen aan ons, door de purser, wordt onze kennis getest. Mijn eerste periode vliegen vond ik dit heel spannend, bang om het antwoord (gedeeltelijk) niet te weten, maar dit went gelukkig. Wel is het zo dat ik vluchten op het vliegtuigtype Airbus en Boeing 747 nog altijd goed voorbereid, omdat ik deze niet zo vaak vlieg; van te voren neem ik de belangrijkste flight safety van deze vliegtuigen door.
Hierna lopen we met alle cabine collega's naar ons vliegtuig, doen onze vliegtuigchecks aan boord en zorgen dat we klaar zijn (service en vliegveiligheid) voor de vlucht.

Tijdens de briefing voor onze vlucht naar Lagos werden we geïnformeerd over de cultuurverschillen tussen Nigerianen en wij. Met name de manier van cabine personeel aanspreken aan boord verschilt veel van onze omgangsvormen. De aandacht vragen is voor deze mensen heel normaal door een 'tsss' geluid naar je te maken. Ook de mededeling 'You give me coke' is een beleefdheidsvorm in Nigeria, terwijl dit voor ons erg onbeschoft is. Interessant dus, want hoewel ik hier vaker mee te maken krijg en weet dat dit soort communicatie met cultuurverschil heeft te maken, mijn allereerste reactie van binnen is toch altijd kort geïrriteerdheid. Blijkbaar zitten mijn normen en waarden diep gebakken en is dit een automatische respons.

De vlucht naar Nigeria viel me reuze mee. Het was absoluut héél hard werken, maar de manier waarop ik werd aangesproken en bedankt kwam dicht bij mijn normen en waarden en kostte me dus weinig energie. Verder viel het me op dat Nigerianen een enorm gevoel voor humor hebben. De meeste klachten kon ik afdoen met humor, waarbij we in eerste instantie op dezelfde golflengte kwamen te zitten, waarna ik later dieper op hun klacht inging en uitlegde dat ik helaas niets voor hen kon betekenen.

Lagos zelf is een belevenis. De luchthaven alleen al is geweldig, ooit gebouwd met Schiphol als voorbeeld. Nu is die overeenkomst ver te zoeken! Het deed me denken aan kleine lokale luchthavens die ik ken uit Australische outback series. Klein, zeer eenvoudig, rommelig, ouderwets, ... Bij de immigratiedienst, waar we normaal in elk ander land in ieder geval ons paspoort of KLM IDkaart moeten laten zien, zat nu niemand, er lag enkel een boek waarin we onze naam en personeelsnummer met handtekening moesten zetten. Niemand die ons checkte! En zo kwamen we Nigeria binnen. Buiten hing er een aparte lucht, voor mij had het de meeste associatie met brandlucht. Elk niet westers land heeft zo zijn eigen geur is me al opgevallen. Middels politietransport werden we in een geblindeerd busje naar ons beveiligde hotel gebracht. Door de geblindeerde ramen kon ik helaas geen beeld krijgen van de stad, het enige wat me is bijgebleven is de uitermate slechte weg (we reden met een slakkengang van zo'n 20 km/h over de snelweg), het vele geclaxonneer en de zware luchtvervuiling. In het hotel is de strenge beveiliging overduidelijk aanwezig; overal bewakers, ook op de etages, en het hotel mogen we niet verlaten. We hebben dan ook ons vertier gezocht in de kleine hotelbar, waar de doppinda's het hoogtepunt van de avond vormden en later nog een kijkje genomen in de club van het hotel. 4 steekwoorden: snooker, darts, dansvloer, hoeren. De darts heb ik uitgeprobeerd, de rest heb ik laten zitten ;-)

Na een luierdagje in de warme zon langs het zwembad ging 24 uur later mijn vlucht al weer terug. Ditmaal een vliegtuig wat volledig vol zat, veel oververmoeide mensen aan boord, huilende kinderen, moeders die het niet aankonden en opnieuw knetterhard werken! Een vlucht als deze hoop ik niet gauw nog eens mee te maken. Vandaar dat het nu bedtijd is.... even een goede nacht maken om de verloren slaap in te halen!