Soms zit het mee.....

en soms zit het tegen. Of soms gebeurd het beiden. In onderstaand geval ben ik van mening dat het beiden gebeurde, meerdere keren, maar ben er nog niet over uit welke kant van de weegschaal doorslaat.... Mijn verhaal:

Een aantal weken geleden had ik weer een mooie Europa werkweek aangevraagd, met een volledige vrije dag in Munchen, net als afgelopen januari. Natuurlijk dacht ik aan de mogelijkheid skieen, maar had door vermoeidheid eigenlijk niet zo'n zin om dat allemaal op voorhand weer uit te moeten zoeken. Ik praatte het voor mezelf goed met 'de lente komt eraan, daar wil ik me mee bezig houden, eens moet die winterpret over zijn'. Zo gezegd zo gedaan, anderhalve week lang zei ik tegen vrienden dat ik niet zou gaan skieen. Het weekend voor mijn werkweek viel er veel (heel veel) sneeuw. Even werd ik aan het twijfelen gebracht. Maar neeeeeh, ik had toch echt geen puf om het te regelen. De avond voor vertrek, tijdens het kofferpakken flitste er nog door mijn hoofd heen of ik skispullen in mijn koffer zou gooien. Ook aan deze ingeving wilde ik geen gehoor geven.
De volgende dag op het bemanningencentrum vond ik in mijn postvak een briefje van collega Anouk of ik mee ging skieen (heel toevallig had ik met Anouk ook de vorige keer in januari geskied). De hele crew, inclusief cockpit, had een dag vrij.... Hoor je zo'n verliezend achtergrond muziekje op het moment dat ik dit briefje las? Zo'n weh-weh-weh toontje!
Maar binnen 5 minuten had ik een plan: vliegvriendin Willemijn zou ook in Munchen slapen, dezelfde nacht als ik, maar ze zou een dag later beginnen aan haar werkweek dan ik. Dus als ik nu spullen van haar zou kunnen lenen, zij die nu zou meenemen naar Munchen en daar zou achterlaten voor mij.... Zo geschiedde! Het zat even tegen, maar al snel weer mee :-)

Verder waren er veel van dit soort voorvallen, maar door slaapgebrek ben ik veel van afgelopen werkweek al weer kwijt. Tijdens de vlucht van Amsterdam naar Munchen begon ik last te krijgen van vurige polsen met als gevolg veel jeuk. Eenmaal 's avonds in het hotel aangekomen bleek na inspectie van mijn lichaam ik onder de uitslag te zitten en niet zo'n beetje ook. Overal rode opgezette plekken met een enorme jeuk, mijn lichaam stond in de fik. Zo erg, dat ik met geen mogelijkheid kon slapen! Dat zat erg tegen.... Maar gelukkig ging de klok die nacht een uur vooruit, normaal ben ik daar niet zo gelukkig mee. Nu hield het in dat de lange slapeloze nacht één uur korter zou duren. Soms zit het dan toch weer mee :-)
Verder heb ik die nacht nog 2 lieve telefoontjes uit NL gekregen van mijn lieve vriendje die zelf pas heel laat thuis was van werken, dus dat zat ook weer mee. Plus; vliegvriendin Willemijn sliep ook in het hotel en moest om 4h15 (nieuwe tijd) opstaan. Ik heb haar gesmst en heb daarna gezellig met haar en haar crew aan het ontbijt gezeten om 4h45. Fijn om even die kamer af te kunnen tijdens zo'n lange nacht en samen met de telefoontjes die ik kreeg brak het de nacht. Dus dat zat ook weer mee :-) Tegen 6h30 viel ik gelukkig eindelijk een uurtje in slaap.

Maar natuurlijk was het wel onverantwoord om nu in een huurauto te gaan zitten en naar Garmisch Partenkirchen te gaan rijden om te gaan skieen.... Dat zat dan weer tegen! Het nieuwe plan werd de stad Munchen ontdekken, want dan wilde de co piloot wel mee en hadden we een nieuwe chauffeur. En wat zat het weer onwijs mee in Munchen :-) Lekker zonnetje, mooie stad, heerlijke terrasjes.
En de jeuk was nog eens weg ook!

's Avonds viel ik vroeg in slaap, maar helaas na één uur slapen werd ik wakker van enorme uitslag. Weer was ik knalrood en stond ik in de fik! Niet weer.... :-( Uiteindelijk ben ik om 2 uur 's nachts toch nog in slaap gevallen, maar 2 uur later moest ik er al weer uit om te gaan werken. Gelukkig nog maar een korte vlucht van 1 uur naar huis. Ben gelijk even bij de bedrijfsarts langs geweest, dat gaat sneller dan afspraak bij de huisarts. Dat is dan weer een meevaller :-)

Maar goed, overall ben ik een positieve denker en erg enthousiast en probeer ik te relativeren als het nodig is. Helaas begint dat relativeringsvermogen af te nemen naarmate ik vermoeider en vermoeider begin te raken. Zoals nu dus het geval is. Ik neem zo een anti-allergie pilletje in en dan maar hopen dat ik vannacht een goede nacht kan maken. En hopen dat het dan weer allemaal meevalt.... :-)

Oh ja, vergeet ik nog te zeggen dat ik op de vlucht terug naar huis vanochtend een man sprak die zaterdag was wezen skieen in Garmisch. Begin van de middag was alle sneeuw weggesmolten. Zat het dus toch mee dat we niet die kant op zijn gereden :-D