vlucht vol verwachtingen

Zojuist ben ik terug gekeerd van wederom Addis Abeba, waar ik december vorig jaar ook een dagje mocht vertoeven. Was het toen een bijzondere reis omdat ik uit mijn reserve werd opgeroepen en met de hele crew werd opgestuurd via Dubai met KLM en de Emirates, ditmaal was het een bijzondere reis omdat ik iets van het land, de mensen en de cultuur heb kunnen zien. Verder heb ik ondervonden waarom de vlucht zelf heel bijzonder is, het is een vlucht vol verwachtingen.... Op de heenreis zitten er veel internationale echtparen aan boord die in Ethiopië hun geadopteerde kindje(s) gaan ophalen. Vol trots en spanning laten ze de foto's zien die ze van hun kindje mee hebben.
De terugweg naar Amsterdam is schijnbaar altijd, en dus ook afgelopen avond, een vlucht vol met nieuwe ouders met hun nieuwe kindertjes. Heel emotioneel om mee te maken hoe deze bijzondere passagiers aan boord komen, nog geheel onwennig aan elkaar. Alleen in mijn werkgebied zaten al ongeveer 8 baby's die met grote donkere ogen je aanstaarden, de jongste was pas 4 maanden oud. Wat een popje, zo klein! Daarnaast zaten er ook nog eens tientallen pas geadopteerde kindjes in de leeftijd van 2 tot ongeveer 6 aan boord. Hartverwarmende taferelen zoals de new-born vader die zijn zoontje achter zich aan op sleeptouw neemt door het vliegtuig, terwijl even later dit zoontje zijn vader achter zich aan op sleeptouw neemt door het vliegtuig. Ook hartverscheurende taferelen van kindjes die oud genoeg zijn om te beseffen wat er aan de hand is en moeite hebben om aan deze situatie te wennen. Emotioneel een zware vlucht, omdat je elk gezinnetje aan boord al het geluk van de wereld toewenst, omdat je weet dat ze een moeilijke periode tegemoet gaan.
Toch mooi om zoiets van dichtbij mee te maken, het doet wat met me.

Ook de reis door het Ethiopisch landschap die we met een groot gedeelte van de crew hebben gemaakt deed wat met me. Met name het kleine meisje van ongeveer 4 jaar oud, die met een lui oogje en veel vuil op haar, mijn vinger strak beet hield. Toen het moment kwam waarbij ik haar vingertjes los moest peuteren had ik het even zwaar, helemaal toen er heel zacht fluisterend bye over haar lipjes kwam.
Tijdens ons bezoek aan een familie op het platteland viel me dit meisje tussen alle kleine kinderen direct op, juist door haar luie oogje. Ik vind het moeilijk te verteren dat zoiets wat zo gemakkelijk te genezen is, voor haar niet mogelijk is, waardoor dit oogje alleen maar verder achteruit zal gaan. Met alle gevolgen voor haar toekomst. Zo'n schatje....

Het Ethiopisch landschap waar wij door heen reden, was geweldig mooi, groen en vruchtbaar. Kleine dorpjes met rieten hutjes gingen aan ons voorbij. Dieren liepen midden op de weg en bleven staan, terwijl wij langs scheurden. Wat een schoonheid, dit landschap! En wat een eenvoud.
Helaas is niet heel Ethiopie zo vruchtbaar en had ik vlak voordat ik op deze werkreis vertrok op het nieuws gezien dat in het zuiden van Ethiopie zich opnieuw een ramp gaat voltrekken. Ruim 4,5 miljoen mensen (!) worden bedreigd door hongersnood.
Wat walgelijk om dan te verblijven in het meest luxueuze 5 sterren hotel in Addis Abeba wat er bestaat, het schijnt zelfs tot de meest luxueuze van het hele continent te behoren.

Deze reis heeft een diepe indruk op mij gemaakt; het contrast tussen hen en mij, de wonderschone natuur, het mooie meisje met haar luie oogje, de moedige ouders en kinderen bij ons op de vlucht. Een reis om nooit te vergeten....

En zoals altijd, foto's volgen nog.