to go or not to go

In plaats van met mijn gat langs het zwembad in Doha (in Qatar) te liggen, weliswaar met mijn flight safety leerboek in de hand, zit ik op mijn gat op een stoel met rechte rugleuning thuis aan de tafel.
Het werd een no go voor mij....

Ik zou dus gisterenochtend vertrekken voor een korte stop Doha, 30 graden, ik zag het wel zitten. Was van plan om te gaan leren, maar dat gaat toch super in het zonnetje buiten. Aangekomen op Schiphol leek er geen vuiltje aan de lucht. Totdat we met passagiers en al aan boord waren en er een technisch probleem niet één-twee-drie opgelost kon worden. Afijn, om een lang verhaal kort te maken, 4 uur laten was er nog geen zicht op verbetering of oplossing. We waren inmiddels al wel van boord en ook de passagiers konden zich tegoed doen aan eten en drinken in de vorm van maaltijdvouchers.
Die nacht ervoor had ik ronduit slecht geslapen, wat was begonnen met een geïrriteerd oog, wat 's nachts dicht zat met van dat lekkere pus en heerlijk vocht onder mijn oog. Wonder boven wonder was dit in de ochtend allemaal verdwenen en heb het universum hiervoor ongelooflijk bedankt! Want... ik wilde me niet ziek melden, aangezien ik komende zaterdag een geweldige vlucht met vriendin Eva gepland had staan naar Paramaribo. Ik weet niet hoe lang we dit al samen willen doen, maar in ieder heeeeel lang. En dan lekker samen de jungle in, ontdekkingstocht, helemaal top! Ziekmelden bij ons betekent dat je vliegrooster er voor de komende 2 weken uitgehaald word. No way, dat ik dus wilde dat dat zou gebeuren. Het universum danken dat mijn oog in orde was, was dus wel het minste wat ik kon doen ;-)

Wachten is één van de vermoeiendste activiteiten die er bestaan. Je kan maar beter hard doorwerken, dan gaat de tijd gewoon door. Met wachten niet. Wij zaten dus al uren te wachten en te wachten en te wachten, met nog geen zicht op een einde aan het wachten.
De slapeloze nacht begon bij mij zijn tol te eisen. Ik werd moe, heel moe, zo moe dat ik weer last kreeg van mijn oog. Zo ontzettend moe dat ik me afvroeg of ik na misschien nog wel veel meer uren wachten uberhaupt nog wel een intercontinentale vlucht kon vliegen mét nog een tussenlanding ook en aankomst dan ergens aan het einde van de nacht. Eigenlijk voelde ik dat ik dat niet zou trekken. Niet met een ongelooflijke korte rusttijd op de bestemming daarna (door de vertraging) en dan de hele nacht weer terugvliegen. Dat zou betekenen dat ik 3 slapeloze nachten achter elkaar zou hebben. In overleg met de captain en de senior purser heb ik besloten me niet fit to fly te melden, wat een ongelooflijk moeilijke keuze was, want ik wilde mijn vlucht met Eva niet kwijt en was ervan overtuigd dat ik deze morgen gewoon weer wilde gaan vliegen. Ik had alleen een nachtrust nodig. Emotionele beslissing, waar ook een traantje bijgelaten werd, wat eigenlijk wel inhield dat ik heel moe was, anders zou ik dat soort zaken zonder tranen kunnen besluiten. Maar er zat niets anders op, het was veiliger om mij not fit to fly te melden, wat inhield dat ik ziek gemeld zou worden en ik dus niet met Eva naar Paramaribo zou kunnen gaan.

Erg zuur was dat er nog geen minuut na mijn ziekmeldig eindelijk een beslissing over onze vlucht viel, hij zou vertrekken om 18h30 en geen tussenlanding meer maken. Dit zou inhouden dat ik tegen 1 uur 's nachts zou landen, waar ik me waarschijnlijk nog wel toe had kunnen zetten.... Maar ja, het besluit viel niet terug te draaien.
Met gemengde gevoelens, zowel van schaamte als van schuldgevoel naar Eva toe, zat ik op mijn koffer te wachten om naar huis te gaan. Ik voelde me verslagen.
Nog geen 3 stappen buiten ons bemanningencentrum voelde ik een krak in mijn rug en was het zo gebeurd, ik ging door mijn rug. En wel op zo'n manier dat ik een toevallige passant heb moeten vragen mij weer terug naar binnen te helpen, waar ik om eent taxi naar huis heb gevraagd. Warme kruiken, heel wat pijnstillers, de goede zorgen van Marije (mijn huisgenootje) en een nachtrust verder, ben ik mijn schuld-en schaamte gevoel kwijt. Het enige wat ik voel is pijn in mijn rug, met alles, dus vliegen zit er voorlopig echt niet in.

Ik ga zo maar eens naar de bakker hier beneden om een lekker gebakje voor mij en Marije te halen. Want, de zaken zijn zoals ze zijn, ik kan er beter maar het beste van maken. Vanmiddag Proseccootje??