broer mee!

Ruim een jaar geleden vertrok ik op een lange reis naar Hong Kong. Poging om mijn broer Michiel op standby basis mee te krijgen mislukte, hij kwam helaas niet verder dan Schiphol. Daar had ik het erg moeilijk mee, want ik gunde het hem zo!
Goed, tweede poging wél gelukt! Afgelopen week had ik opnieuw een tripje naar Johannesburg en broerlief kwam met gemak mee, maar toch is die spanning van te voren zenuwslopend!

Deze reis samen was geweldig! Zelf geniet ik nog altijd van al het moois in het buitenland, maar om je broer zo te zien genieten van alles, maakte het voor mij nog specialer. Ik vond het geweldig om hem dit kleine stukje Zuid Afrika te kunnen laten proefen, ruiken, zien, voelen... Maar verder natuurlijk ook heel leuk dat hij mij aan het werk kon zien, dus toertocht door de Boeing 747 was erbij; lekker bij me komen zitten in de galley natuurlijk, cockpit ingeweest en onze rustruimte, de zogenaamde OCR, laten zien. Er ging letterlijk en figuurlijk een nieuwe wereld voor hem open, zowel op de vlucht, als in Zuid Afrika.

Ik zal proberen kort te houden wat we allemaal hebben gedaan, maar er valt veel te vertellen! Ongelooflijk hoeveel ervaringen je weer in een paar dagen kan proppen.
Allereerst was vliegvriendin Eva ook van de partij, wat altijd voor meer dan gezellige trips zorgt.
Na aankomst in het hotel een borrel gedronken in het hotel, waar ook Reinoud, een expatvriend van Eva naar toe kwam om even kennis met Michiel en mij te maken. Hij woont samen met zijn vriendin al ruim 2 jaar in Johannesburg. Gaaaaf! Toch wel beetje jaloers op zo'n avontuur.... De volgende ochtend vroeg ging onze wekker om een indrukwekkende tocht door de grootste township van Zuid Afrika te maken, Soweto. Indrukwekkend, verrassend, onbeschrijflijk. Het beeld wat ik bij een township heb, was niet te vergelijken met wat ik nu in werkelijkheid zag. Wij kennen de beelden van krottenwijken, en gedeeltelijk is dit ook waar. Je komt 'huisjes' tegen, gemaakt van golfplaten, zonder electriciteit en stromend water. De wc is een hokje wat buiten staat. Toch zijn er ook delen van Soweto waar de mensen al prettiger worden, in de zogenaamde matchbox houses (luciferdoos formaat). Deze zijn in ieder geval van baksteen. Wat me opviel is dat er binnen Soweto een grote verscheidenheid aan onderkomens is, wat natuurlijk niet gek is met een populatie van ruim 3 miljoen inwoners! Overweldigend groot dus. Je zag gelukkig ook dat sommige mensen het in deze tijd voor de wind gaat en dat ze hun matchbox huisje uitbreiden, er een klein paleisje van maken, electriciteit aanwezig, water en volgens mij ook riolering.
Toch voelde ik me beschaamd. Beschaamd om foto's te maken vanuit een busje van wat voor deze mensen de werkelijkheid van alle dag is. Veel foto's heb ik dan ook niet gemaakt en zeker niet toen we over straat liepen met onze gids. Tijdens deze toer hebben we nog een memorial museum bezocht, het Hector Pieterson memorial. Misschien dat er bij sommigen van jullie een lampje gaat branden als ik het heb over de scholierenstaking in 1976 in Soweto, waarbij de politie honderden scholieren heeft vermoord. Hector Pieterson was de eerste scholier die werd vermoord. Wikipedia zegt het volgende hierover:

"Op 16 juni 1976 kwam Soweto kwam voor het eerst wereldwijd onder de aandacht door de Soweto Uprising (Soweto staking). Massale protesten ontstonden tegen het beleid van de regering om verplicht Afrikaans onderwijs te volgen in plaatst van onderwijs in de Engelse taal. De politie opende het vuur in Orlando West op 10.000 studenten die in een protestmars liepen van Naledi High School naar het Orlando Stadion. Het bekendste dieptepunt was het neerschieten van de 13-jarige Hector Pieterson. In nagedachtenis van de opstanden en het neerschieten van Hector, en volgens de politie 58 andere doden, werd begin jaren '90 het Hector Pieterson-memorial geplaatst. In 2002 werd het Hector Pieterson-museum geopend, waar onder meer foto's en filmmateriaal van de opstand te bekijken zijn."

Deze onrust kan gezien worden als begin van een lang proces naar gelijkheid in Zuid-Afrika tussen blanken en zwarten. Geen twijfel mogelijk dat dit museum op ons alle 3 héél veel indruk heeft gemaakt.

In de middag werden we door Reinoud (later ook wel in de volksmond Rheino genoemd, naar zijn wild animal verwanten de rhinos) opgehaald om later op de dag samen met zijn vriendin door naar Pilanesberg te rijden, het national park waar ik anderhalf jaar geleden ook al eens was geweest. In een Bed & Breakfast buiten het park verbleven we 2 nachten. Mooi in het groen, ver van de drukke wereld van het oerlelijke Sun City (vergelijkbaar met Las Vegas) genoten we twee avonden van de sterrenhemel boven ons, vergezeld van lekker vlees van de braai en heerlijke zuid afrikaanse wijnen. Overheerlijke spare ribs de eerste avond, de 2e avond Kudu, een dier wat we die dag nog hadden gespot in Pilanesberg.... Wel lekker overigens.

Ondanks dat het weer tegenzat, héél veel regen en onweer, was het gelukkig droog op de momenten dat het droog moest zijn, namelijk de 2 game drives die we door het park hebben gemaakt. Opnieuw heel veel wilde dieren gezien, met als hoogtepunt het omringd zijn door een kudde olifanten bestaande uit zeker 50 van die mooie dieren. Overal waar je keek, stonden ze, liepen ze, speelden ze, stoeiden ze en konden 2 het niet laten om een nummertje te maken.... Ik schat dat de dichtsbijzijnde olifant op 2 meter van ons was. Wow! Wat een gave beesten blijven het.
Andere dieren die we gespot hebben: giraffes, zebra's, impala's, kudu's, gnoes, jakhalzen, nijlpaarden, neushoorns, Poemba's (uit de Lion King, ben even vergeten hoe het beestje zelf heet, zo'n zwijntje), struisvogel, roofvogels, slang, uil. En misschien wel meer, maar dit is wat ik me herinner. Michiel keek zijn ogen uit en zat stralend in de auto! Gaaf! Daar deed ik het voor, om hem te zien genieten! Zelf genoot ik natuurlijk ook, ik besefte maar al te goed dat ik voor de 3e keer in mijn leven in een wild park was. Wat een luxe....

Ander hoogtepunt was het bezoek aan een leewenpark. We waren precies op tijd binnen om de kleine welpjes de fles te geven. Ongelooooooflijk schattig! Je zou ze op schoot willen nemen, willen knuffelen en nooit meer los willen laten. Iets verderop zaten leeuwen van 7 maanden oud, die hebben geen direct contact met mensen meer. Al gauw kregen we het voor elkaar te spelen met ze, met een hek tussen ons in. Als we als prooi gingen rennen, dan renden ze speels met ons mee, over elkaar buitelend. Dit was natuurlijk geweldig! We losten elkaar af met rennen, maakten hier en daar wat schijnbewegingen, echt gaaf! Hier is een leuk filmpje van gemaakt en ga ik zeker uploaden, maar kan er nu nog niet bij. Komt nog.

De terugreis was voor Michiel meer dan geweldig! Zowel start als landing heeft hij in de cockpit meegemaakt. Na de start is hij zeker nog 3 uur in de cockpit blijven zitten, blijkbaar erg gezellig daar. Gelukkig kon hij 's nachts toch ook nog wat tijd vinden om Eva en mij gezelschap in de galley te houden ;-)

Pffff, opnieuw een reis om niet te vergeten! Speciaal omdat mijn broer mee was! Volgend jaar maar weer een poging wagen om samen op stap te gaan!