mini trip Kenia

Voordat ik met een leuke groep Wings of Support collega's naar Bushcamp bij Lake Naivasha vertrok, heb ik eerst met een klein deel van hen van een heerlijke minivakantie in Samburu national park genoten.
Op ongeveer 6 uur rijden (dat viel even tegen...) vanaf Nairobi ligt dit relatief onbekend park. Onbekend, maar niet minder mooi en gevarieerd. Een kleine opsomming van al het wild life dat we hebben gespot; giraffes, zebra's, dik-diks, gazelles (meerdere soorten), verschillende soorten apen, olifanten, krokodillen, nijlpaarden, leeuwin met jongen, cheetah's, luipaard en nog meer. Maar ik zou er de foto's voor terug moeten kijken. Hoogtepunt vond ik toch wel het jonge olifantje dat stond te wiebelen op zijn poten, heeeel dichtbij, moeder giraffe met haar kleine giraffe, en moeder zebra met haar zebra waarvan de pootjes nog in x-stand stonden.

Naast meerdere dagen wild spotten, zijn we één dag op pad gegaan met een vriendin van Paul, Paul is één van onze WOS collega's. Helene werkt voor een internationale stichting, welke een waterput had gefinancieerd in een Samburu dorp ver het land in. Precies op het moment dat wij in de buurt waren, zou deze feestelijk geopend worden, met Helene als eregast, omdat haar stichting immers voor de waterput gezorgd had. Wij waren welkom als gasten. Een happening die ik graag wilde meemaken. Het overtrof al mijn verwachtingen! Heb me meerdere malen énorm gelukkig geprijsd dat ik deze bijzondere dag mocht meemaken. Ik zal proberen het te beschrijven...

Met 3 luxe 4 wheel drive auto's vertokken we de binnenlanden in, geen flauw idee waar naar toe of wat me te wachten stond. Na een zeer hobbelige autorit dook plotseling voor ons een kleurige massa vrouwen op. In the middle of nowhere, overal dorheid en droogte om ons heen, zand en verder niets, stond een grote groep vrouwen in de meest mooi gekleurde gewaden te dansen en zingen... voor ons! (qua kleur & contrast met de omgeving zijn de oude Robijn reclames er werkelijk niets bij!). Buiten in de brandende zon, was dit gezang en gedans heel bijzonder om mee te maken. Al gauw werden we welkom geheten en om ons welkom te laten voelen werden we stuk voor stuk naar voren gehaald en behangen met sieraden van hen. Ik had het geluk behangen te worden met een heel mooie ketting a la Masai, die thuis op mijn schouw hangt te pronken.
De Samburu mensen hebben zich afgesplitst van de Masai, maar qua kleding en sieraden zien de vrouwen er hetzelfde uit. Tijdens ons bezoek aan deze stam, dacht ik een aantal keren terug aan het boek de Blanke Masai. Persoonlijk vond ik het een verschrikkelijke schrijfster, maar de foto's en omschrijvingen klopten met wat ik nu in levende lijve zag. Nooit gedacht dat ik er ooit tussen zou staan, toen ik het boek las. De vrouwen in hun kleding en sieraden, de met stront dichtgesmeerde hutjes, de stekelbosjes eromheen om in de nacht hun vee te beschermen tegen roofdieren... Ooit gelezen in een boek, nu maakte ik het mee...

Na dit hartelijk welkom, liepen we al zingend en dansend en klappend met de vrouwen naar de waterput, welke, heel grappig, werd geopend door het knippen van een lintje. De schaar werd gepresenteerd op een wit snijbord... Zover van de westerse wereld en ineens heel dichtbij.
Hierna hebben we de school bezocht en bekeken, gekeken welke hulp er dringend gebruikt kan worden.

Na een rondleing werden we naar het dorp begeleid, waar kleine krukjes voor ons klaarstonden. Schoolkinderen hebben ongeveer een kwartier voor ons gezongen en gedanst. Heel mooi. Caroline, Paul en ik werden uiteindelijk uit de groep gehaald om mee te dansen. Draaien met die heupen, haha!
Toen begon de plechtigheid pas goed; de ene speech na de andere (van de dorpsoudsten tot de organisatie, tot Helene, tot de vrouwen in charge van dit project, tot de mannen in charge van dit project, etc, in engels en swahili). Kortom, dat duurde even... Tot slot hebben we kort rond gekeken in hun hutjes en een geit gegeten die speciaal voor ons was geslacht. Mmmmm.... En geen mmmmmm van 'mmmm- wat lekker', maar meer een mmmm van 'mmmm, hoe ga ik dit eten zonder te kokhalzen, ziek te worden etc'. Weigeren was geen optie. Goed, dat is me gelukt, dus was trots op mezelf ;-)
Na kleding en voedsel uitdelen werden we uitgezwaaid door middel van zang en dans van dezelfde vrouwen. Een ongelooflijke ervaring! Onbetaalbaar, onvergetelijk. Ik krijg nog kippevel als ik er aan terugdenk. Aan de kleuren, het gezang, de droogte, de levensomstandigheden van deze mensen. Mijn hutje had ook daar gestaan kunnen hebben...

De meest kleurrijke en bijzondere foto's van deze ervaring volgen later deze week!