Boracay Blues

Vanochtend, bij het opstaan en openen van de gordijnen dacht ik een seconde dat het tijd was om opnieuw mijn zonnebril te poetsen. Na 2 weken onophoudelijk aanslag van de zilte zeelucht op mijn uitzicht, verwachtte ik geen dichte mist buiten te zien. Ook kwam de kou onverwacht. Natuurlijk betekent mist kou, maar na zo’n lange tijd in de zon gezeten te hebben, was ik de winter vergeten. Ik hoorde berichten over sneeuwval in NL, maar dat was letterlijk een ver van mijn bed show. Bevatten doe ik het inmiddels, gelukkig ben ik er nog niet mee. Simpelweg omdat ik moeite heb om het niet koud te hebben. Ik voel onafgebroken mijn koude voeten en koude handen, zit te rillen op de bank, kruip zo’n beetje óp mijn verwarming en de ananas shakes hebben plaats gemaakt voor warme thee. Vanochtend bij het douchen en afdrogen viel mijn oog op mijn mooie henna tattoo en op slag was ik weer verliefd. Wat jammer dat ik er niet meer de hele dag naar kan kijken. Te koud om op slippers in mijn huis rond te lopen, spijtig dat hij onder sokken en schoenen weggestopt moet worden.

Bovenstaand is een ode aan Boracay. Ik lijd aan de Boracay Blues. Kiters die er zijn geweest zullen precies begrijpen wat ik bedoel. Voor de overige lezers zal ik proberen te schetsen van wat al mijn zintuigen hebben ervaren, want Boracay is een lust voor het oog, het oor, de smaak en de tast.

Vanuit Manila namen broerlief en ik een propellor-vliegtuigje richting Panay island, van waar we de bootovertocht naar Boracay zouden maken. Omdat ik op voorhand op google earth had opgezocht hoe Boracay eruit zag, kon ik het direct herkennen vanuit de lucht. Geweldig om te zien, goed voor het enthousiasme! Aan de ene zijde het lange White Beach, aan de andere kant duidelijk de baai Bulabog voor het surfen, beiden omringd door turquoise gekleurde zee. Na kennisgemaakt te hebben met het plaatselijk vervoer (de zogenaamde tri-cycle, wat een soort van tuk-tuk bakje met motorfiets ernaast is), namen we op een voor mij krab-achtige boot plaats om richting Boracay te gaan varen. Na anderhalve dag gearriveerd!

De eerste dag was vooral lang en zwaar, ook omdat we de avond ervoor in Manila flink de KLM bloemetjes hadden buitengezet en maar 2 uur hadden geslapen. Daarnaast was de warmte wennen. Een verschil van minimaal 30 graden is groot. Op zoek naar zonnebrand faktor 50 dus. Twee keer per dag ermee smeren en nog bruin worden! Een hele prestatie.

Vroeg in slaap gevallen die dag en daardoor de volgende dag erg vroeg opgestaan, bij zonsopgang. Het overdag zo drukke Bulabog beach, vol kitesurfers, is rond die tijd voor de lokale mensen. Overal lopen mensen plastic van het strand te ruimen, zijn ze op het drooggevallen strand op zoek naar visjes en schelpdieren en rennen de honden als gekken achter elkaar. Grappig dat een uur daarna het al een totaal andere wereld is als de eerste kitesurfers op het water verschijnen. Dit houdt dan de hele dag aan, met spitsuur rond 11 uur in de morgen. Ik had al vrij snel in de gaten dat ik vroeg uit de veren moest om op mijn gemak te kunnen oefenen en kitesurfen. Dus wat begon met een opfriscursus om 8 uur in de ochtend, werd een paar dagen later zelfs vervroegd naar een advanced cursus om 7 uur in de ochtend. Klinkt als een straf, maar het gekke was dat Michiel en ik elke ochtend vlak na zonsopgang (6 uur) wakker waren.

Elke ochtend lag ik dus vroeg in het water en met mij de kwallen. Blijkbaar dachten deze jelly fishes mij elke morgen gedag te moeten zeggen, als letterlijk genomen familielid. Ook met zee-egels heb ik kennis gemaakt en aan muggen geen gebrek. Gelukkig waren er in het water ook erg mooie schepsels te vinden waar ik wél met verwondering naar stond te kijken. Op mijn verjaardag liep ik het water in en op een gegeven moment zag ik op de bodem om mij heen allemaal rood-oranje zeesterren. Wow! Alsof ik droomde. Later in de week, op een volkomen off day wat kitesurfen betreft, vond ik zelfs een felblauwe. Deze heb ik ook nog op mijn hand gehad. De ontdekking van deze bijzonder gekleurde zeester maakte mijn slechte kitedag weer enigszins goed.

Dat je moet genieten van kitesurfen ook al heb je een offday heb ik helaas de volgende dag geleerd. Je weet nooit wanneer het (voorlopig) over is. Ik stond weer vroeg op het water en was heerlijk heen en weer aan het varen. De transitions (bochtjes) gingen nog niet zoals ze hoorden, maar ik voelde dat ik dichtbij was. Daarnaast kon het me eigenlijk niet zo schelen als het me niet lukte, want het varen van links naar rechts en andersom ging heerlijk. Ik was aan het spelen met de kracht van de kite, de druk van mijn achterste voet op het board. Een super training sessie. Zelfs het stappen in een zee-egel en zijn stekels in mijn voet konden me niet weerhouden van nog even door te gaan. I just loved it! Tot ik viel. Vraag me niet hoe het precies is gebeurd, maar het resultaat was dat ik de overige 7 dagen van mijn vakantie niet meer op mijn kiteboard heb kunnen staan en met mijn been omhoog heb gezeten. Geen kitesurfen meer, geen dansen en sjansen in de avonduren. Bah. Daar ging mijn doelstelling: genoeg ervaring opdoen om bij thuiskomst in NL bij Zandvoort de zee op te kunnen gaan, met genoeg zelfvertrouwen.

Natuurlijk bestaat er meer dan kitesurfen alleen en het geweldig gezelschap van een leuke club mensen om me heen heeft mijn teleurstelling op de meeste momenten goed doen verdwijnen. Daarnaast bestaat er op Boracay ook nog zoiets als White Beach, wat absoluut niets met kitesurfen te maken heeft. Zo bizar dat op 5 minuten lopen (okay, in mijn geval met slepend been op 20 min) je in een anderen wereld terecht komt. Een lang strand, met zand zo zacht en wit als poeder, een strakke (geen wind) fel turquois gekleurde zee, een kilometerslange rij van palmbomen en restaurantjes en barretjes in overvloed. De avonden brachten we hier door. Ergens eten en daarna drinken, of bij een bar of met in een supermarkt gekochte rum en cola al zittend op het strand. What a life! Elke avond was er wel een reden voor een feestje; chinese nieuwjaar (met erg hard aankomende kamikaze cocktails), Valentijnsdag, het afscheid van iemand of mijn verjaardag.

Mijn verjaardag ja! Deze begon vroeg met broerlief die de Beatles naast mijn bed afspeelde. Happy Birthday klonk naast mijn oor, de net opgekomen zon scheen onze kamer binnen. Joehoe, ik ben jarig! Birthday @ Boracay. Neem van mij aan dat het geen slechte plek is om het daar te vieren. Ontbijt aan het strand onder de palmbomen, overdag het water in om te kitesurfen, ’s middags lekker hangen en socializen en ’s avonds überlekker gegeten aan een vismarkt. Het principe? Gewoon je vis uitzoeken op de markt, afrekenen en in een aan de overzijde gelegen restaurantje laten klaarmaken. In het gezelschap van een vrolijke groep mensen is dit het recept voor een perfecte verjaardag!

Nadat voor mij duidelijk werd dat kitesurfen er niet meer in zou zitten deze vakantie, besloot ik dat het geen nut meer had nog heel rustig aan te doen. Er hoefde niet meer vroeg opgestaan te worden. Met andere woorden; de bloemetjes konden buiten gezet gaan worden, weliswaar op een laag pitje, want dansen zat er dus ook niet in voor mij. Eén avond heb ik me qua dansen wel iets kunnen laten gaan; muziek op de achtergrond, zee en de sterren op de voorgrond en met mijn blote voetjes in het zand. Zálig! Toch jammer van die knie… De nachten zijn lang in Boracay. Overdag is kitesurfen belangrijk, ’s nachts hebben andere sportieve activiteiten prioriteit. ‘Temptation Island’ is er niets bij. Helaas is Boracay door zijn drukte op White Beach en de kitesurfers scene op Bulabog nog weinig authentiek. Was het niet door mijn Filippijnse kitesurfleraar Jason, dan had ik weinig te maken gehad, gehoord of geleerd over de Filippijnse cultuur. Michiel en ik zijn dan ook een avondje met hem gaan borrelen op White Beach, wat erg leuk was. Onze laatste avond op Boracay zouden we met hem en Martine (een Duits vriendinnetje) in zijn bootje overvaren om zonsondergang vanaf een privé eilandje te bekijken. Helaas moest Jason last minute afzeggen, omdat er plotseling een extra kiteles tussendoor kwam. Jammer!

Afscheid van dit met zon en vrolijkheid overgoten eiland was raar. In Nederland duiken we het serieuze leven, de werkelijkheid weer in. Niets mis mee, want ook van dat leventje hou ik, maar het eilandbestaan van Boracay is toch erg makkelijk en fijn en plezierig en vrij. Wat rest zijn herinneringen en foto’s en vriendinnetjes Saskia en Sandra, wie ik vrijdag zie en die 2 weken voor mij Boracay onveilig hebben gemaakt. Ik ben benieuwd naar hun verhalen en belevenissen! Mini Boracay bij mij thuis.

Ik ben niet van het plannen, maar heb toch al een mooi plan in mijn hoofd. Volgend jaar winter heb ik iig één hele maand vrij, mogelijk kan ik er wat onbetaald aan vast plakken. Als ik nu eerst een tijdje ga rondreizen in de Filippijnen om het authentieke te proeven en te genieten van de mooie Filippijnse landschappen en de gastvrijheid. En dit dan afsluit met kitesurfen op Boracay? We’ll see, het vooruitzicht en de voorpret is in ieder geval al voldoende om hier de druilerige dagen door te komen totdat ik met mijn genezen knie weer een KLM vliegtuig naar een volgend avontuur mag pakken…