mijn makkertje, mijn maatje

Ik lag vanaf 23h vanavond al in bed, maar in slaap vallen lukte niet echt. Mede omdat ik tegenwoordig wat later ga slapen, mede door het warme weer, maar ook omdat ik plotseling aan mijn makkertje, mijn maatje moest denken; mijn konijn Tommy.
En daar werd ik verdrietig van, allerlei gedachten door mijn hoofd.

Sinds een kleine 2 weken is Tommy er niet meer. Mijn geweldige konijn. Ik heb hem gekregen toen ik 20 jaar was, dus voor de snelle rekenaars, ja, hij was al een tijd bij ons. En ja, dat is oud voor een konijn. Maar dat is zo'n lekkere dood-doener (what's in a word...).

Want ook al was hij een bejaard konijn en heeft hij een ongelooflijk goed leven gehad, voor mij was hij nog niet oud genoeg en had hij nog zo lang mogelijk bij ons mogen/moeten blijven.

Tommy is 13 jaar mijn liefste maatje geweest. In 13 jaar gebeurd er veel, van mijn studie door naar verschillende banen, naar een periode wonen in het buitenland, meerdere verhuizingen. Met andere woorden, voor mijn gevoel was Tommy al eeuwen bij me en daarom zo belangrijk.

Het besef dat hij er niet meer is, is moeilijk. Nooit meer dat likje op mijn neus, niet meer als eerste gedag zeggen bij binnenkomst of als laatste bij het weggaan, etc. Zoveel herinneringen aan hem. En zoveel gewoontes met hem.

Mijn allerliefste makkertje en maatje is er niet meer. En hoe verdrietig dat ook is, ik besefte net in bed, dat ik ongelooflijk dankbaar ben dat hij er is geweest; hij heeft ons zoveel plezier gegeven!

Tommy was een topper! Tommy, mijn lieve konijn....