licht

Elk jaar opnieuw, zo ook dit jaar, besef ik me dat ik de lente het mooiste seizoen vind. Ik hou van winters met zonovergoten dagen, vrieskou, ijs om te schaatsen en sneeuw. Of de herfst met zijn lange wandelingen door bossen die langzaam aan het verkleuren zijn van groen, bruin, rood, naar goud en geel, totdat er geen blad aanzit. En de zomer zal ook vast wat unieks hebben, maar gek genoeg kan ik er nu niet opkomen. Eigenlijk, bedenk ik me nu, de zomer heeft voor mij qua natuur het minst te bieden. Nee, geef mij maar de lente. Waarbij je van de eerste zonnestralen en blauwe luchten blij wordt, je krokussen, narcissen en tulpen te voorschijn ziet komen, de bomen haar mooiste bloesems laten zien, je vogels hoort zingen. De vogels zijn net zo blij als ik ben. Het liefst zou ik willen dat het het hele jaar door lente is... De bloemen en bloesem maken me zo blij. De eerste zonnestralen die warm genoeg zijn om buiten te gaan zitten. Terras, picknick in het park, op de fiets naar het strand. Dat soort dingen. Maar zou de lente niet een stuk minder mooi zijn als het het hele jaar door lente is? Geniet ik niet extra omdat het de hele winter afzien is geweest? Kale bomen, grauwe, lege tuinen, de vogels zijn vertrokken. Nee, geef mij maar de seizoenen zoals ze zijn.

Ik ga nog even genieten van het licht wat de lente mij brengt. En mijn mooie pioenrozen op mijn eettafel. Want ja, ze zijn er weer!