nieuwe ervaringen

Zo'n twee weken geleden deed ik flight safety examen voor het toestel MD11, een toestel wat ik nog niet vloog voor KLM. Om de MD11 te mogen vliegen, moest ik de Airbus inleveren, dus voorlopig betekent dat bye-bye Midden-Oosten (maar ja, daar wil je nu toch niet zitten), Calgary, Almaty en nog wat oorden. Maar het betekent ook nieuwe plekken om te ontdekken. Voor mij een belangrijke reden om te kiezen voor de MD11, naast dat deze vluchten me over het algemeen ook meer dagen vrij thuis geven.

Vorige week was het zover, mijn 1e reis op de MD11. Spannend! Ik voelde me alsof ik terug in mijn KLM training zat en een trainingsreis ging maken. Alles is anders in dit vliegtuig. Niet alleen het uiterlijk, de cabineverdeling en waar alles ligt maar ook de werkmethodiek is anders. Met 6 collega's werk je in de achterste galley en dat is best wat. Kortom, het was volop wennen. Maar ik verwacht dat dat wel goed komt.

Eerste bestemming was Suriname, Paramaribo. Helaas een korte stop, 24 uur, maar voor mij toch lang genoeg om op jacht te gaan naar de mooiste foto's. Ik ben wat rond gaan lopen in de stad, kwam langs het paleis van Desi Bouterse, langs mooie houten huizen langs de oever van de Paramaribo rivier (staan op Unesco world heritage lijst) en ben het museum ingedoken in fort Zeelandia, een oude nederzetting uit de koloniale tijd.

Maar ondanks de schoonheid van bovengenoemd museum en de binnenstad heeft toch het meeste indruk op mij gemaakt de ontmoetingen met twee Surinaamse mannen.

Tijdens één van de enorme stortbuien die dag, stond ik te schuilen onder een oude poort van fort Zeelandia. Een oudere Surinamer koos ook dit plekje uit om droog te blijven. Een rustige man, één tand in zijn mond en ogen die zo scheel stonden dat het niet meer te volgen was. Nadat ik wegliep sprak hij me aan. En omdat mijn ervaring was dat Surinamers hele open en hartelijke mensen zijn, begon ik een gesprek met hem. Hierna toonde hij zijn dankbaarheid in de vorm van een kado aan mij. Of ik één van zijn handgemaakte ruggenkrabbers wilde aannemen voor mijn vriendelijkheid en het feit dat ik me niet had laten afschrikken door zijn uiterlijk. Hierna wilde hij zijn 2e ook nog aan mij afstaan voor iemand thuis, maar dit weigerde ik beleefd. Die kon hij beter verkopen aan iemand. Of ik trouwens tóch zo vriendelijk wilde zijn om hem iets van een vergoeding te geven voor de ene ruggenkrabber, zodat hij die avond kip kon eten...
Ik, met al mijn vriendelijkheid en geloof in goedheid van de mens, was erin gestonken. Ik kon er wel om lachen en gaf hem een paar dollar. Terwijl ik wegliep hield ik hem in de gaten en zag ik dat ik niet zijn enige slachtoffer was. Hij overdonderde een belgische toerist en ook hij trok al snel zijn portemonnee.

Geleerd van deze nieuwe ervaring besloot ik iets meer op mijn hoede te zijn. Een les die vrij snel van pas kwam. Want op weg naar het hotel kwam een Surinaamse man naast mij lopen om zogenaamd een gezellig praatje te maken. Ik antwoordde beleefd terug, maar bleef wel doorlopen. Al snel vertelde hij dat hij goed in stemmen was en of ik niet een DVD van hem wilde kopen. Geen interesse. Waarom dan niet? Daarom niet. Ok, geen nood, hij had nog wel wat anders in de aanbieding.... Ongegeneerd vertelde hij me dat hij groot geschapen was en of ik daar iets mee wilde. Hij viel namelijk op blanke vrouwen, lang, slank, mooie borsten. En ik was nu precies wat hij zich wenste in een vrouw. Bij zijn eerste voorstel was ik zo overdonderd dat ik erom moest lachen, maar al snel had ik door dat het hem ernst was. Ik schatte de situatie in (ik liep langs een hoofdweg, bijna bij hotel, overdag) en besloot dat het veilig was, maar dat ik verder zoveel mogelijk over koetjes en kalfjes bleef babbelen. Geen idee als je bot reageert hoe iemand op jou reageert. Na nogmaals zijn aandringen 'lange, blanke vrouwen houden toch van groot geschapen' en mijn 'zullen we dat maar geheim houden?' had hij uiteindelijk door dat ik niet geïnteresseerd was. Niet geïnteresseerd in zijn telefoonnummer, niet in het geven van mijn nummer, niet in een bezoekje de volgende keer, niet in het feit dat mijn leuke vriendje niet bij me was, niet in zijn enorme mannelijkheid en niet in zijn DVD vol met stemmen.

In ieder geval, de MD11 brengt me naar nieuwe bestemmingen en nieuwe culturen. Nieuwe ervaringen.
Ik kijk er naar uit, maar laat sommige liever maar zitten...

En oh ja, wie zich afvraagt waar de foto's blijven van Paramaribo? Die zijn er niet, want ik had geen geheugenkaart in mijn camera :-D